Bir Labirentin Karanlık Dehlizlerinde:Çarpıntı 2047

 

  Yıl 2047. Ülkede totaliter ve baskıcı bir rejim hüküm sürmekte. Yerin altında, bir anlamda yerin yedi kat dibinde, bir metro istasyonundayız. Yerin altı da üstü kadar güvensizdir. Yerin üstünde yalnızca yöneticilerin ayrıcalığı vardır. Sıradan insanlar ya düzeni kabul edip boyun eğecektir, ya da damgalanıp diğerlerinin serbestçe öldürebileceği bir av gibi ortaya salınacaklardır.

Bir içsavaş, nefret ve öfke hüküm sürmektedir. Yerin altı da üstü gibi tekin değildir; orada da bir hayatta kalma çabası, mücadelesi hüküm sürmektedir. Yeryüzünde korkunç bir kâbus yaşanmaktadır: Biz, yeraltında yaşanan aynı kâbusun içinde buluruz kendimizi. Sanki çıkışı olmayan bir labirentin karanlık dehlizlerinde gibiyizdir. Önce Cihan’la, düzenin adamı, kendinden olmayanı düşman gören, hemen tüm inancını yitirmiş Cihan’la tanışırız. Ülkeyi yok etmekle görevlendirilmiştir. Verilen emri yerine getirdiğinde yalnızca ayrıcalıklı yöneticiler hayatta kalacaktır. Onun gizlendiği yere Ceylan’ın sızmasıyla olaylar farklı gelişmeye başlar. Cihan’a göre Ceylan düşmandır, “öteki”dir; ama konuştukça duygular ortaya çıkmaya, düşmanlıklar törpülenmeye başlar. Cihan ülkeyi yok etme görevini yerine getirecek midir, yoksa Ceylan ona engel olabilecek midir?…

Serdar Saatman’ın yazdığı Çarpıntı 2047 insanlığın karanlık geleceğine özgün bir bakış. Bradbury’nin “Fahrenheit 451”i, Orwel’in “Bindokuzyüzseksendört”ü gibi distopik bir oyun. Yazarın diğer iki oyunundan, “Sekshop” ve “Son Zenne”den çok farklı bir üslûpta yazılmış. Saatman farklı bir biçim ve biçem denemiş. Oyun içindeki kimi uzun monologlar yapıtı bir anlatı havasına dönüştürmediği gibi oyunun teatral yapısını da hiç bozmuyor. Kimi cümlelerin birkaç kez tekrarlanması da bana ilginç ve anlamlı geldi.

Saatman yönetmen olarak oyunu karanlık bir atmosferde geçirmiş. Oğuz Şahin’in dekor ve kostüm tasarımı da kendisine çok yardımcı olmuş. Sıkışmışlık duygusunu başarıyla veren tasarımlar bunlar.

     Çarpıntı 2047 rahat koltuklarda oturup kolayca izlenen bir oyun değil. Seyircinin de dikkatini ve özenini gerektiriyor. Yönetmen olarak Saatman çizdiği karanlık tabloyu en anlaşılır hale getirmeye çalışmış, ama seyircinin de gayret göstermesi gerekiyor.

Bu zor metni iki genç oyuncu yorumluyor: Yarkın Ünsal ve İrem Deniz. İrem Deniz, Ceylan’da “kadın olmanın güzel taraflarını hiç yaşayamamış, korkutulmuş, yasaklarla büyütülmüş”, savaşmaktan hiç yılmayan bir kadını abartıya kaçmadan, etkileyici bir oyunculukla yansıtıyor seyirciye. Yarkın Ünsal “Son Zenne”den çok farklı bir karakterle karşımızda bu kez. “Son Zenne”deki başarısının hiç de rastlantısal olmadığını kanıtlıyor. Cihan’ı tüm boyutlarıyla, korkularıyla, hayalleriyle, hayal kırıklıklarıyla, yalnızlığıyla, hüznüyle, yapmak zorunda olduğu seçimleriyle, çaresizliğiyle kusursuz yorumluyor. Sesi, vurgulamaları, oyunculuğu ve enerjisiyle oyunu da, seyirciyi de canlı tutuyor.

     Çarpıntı 2047 belli belirsiz bir umut ışığı olan karanlık bir gelecek çiziyor bize. Bizi ciddi ciddi düşünmeye yönlendiriyor. Sorular soruyor, sorular sorduruyor. 2047’de nerede, nasıl olacağız? Dünya nerede, nasıl olacak? Peki ya insanlık?… Çarpıntı 2047’yi izleyin, bu distopik metne, genç oyuncuların başarılı oyunculuklarına kendinizi kaptırın; göreceksiniz ki oyun asıl salondan çıktıktan sonra başlayacak. Çünkü aranızda oyunu tartışacak, kafanızda oluşan soruları birbirinizle paylaşacaksınız. Labirentin karanlık dehlizlerinden bir çıkış yolu arayacak, bulmaya çalışacaksınız.

Yaşar İlksavaş

www.dirensanat.com

çarpıntı 2047 tiyatro, çarpıntı 2047 oyununda kimler oynuyor, çarpıntı 2047 nerede oynuyor, çarpıntı 2047 kats sahne, çarpıntı 2047 oyuncuları, çarpıntı 2047 yönetmeni, çarpıntı 2047 kadrosu

çarpıntı 2047 ile ilgili aramalar