Tamer Levent Küheylan’ın Öyküsünü Anlattı/ Röportaj-Sabit Doğan

0

Röportaj:Sabit Doğan

Geçen mevsim çok az sahnelendiği halde ilgi gören ve tiyatro dünyasında çok sözü edilen küheylan oyunu bu mevsim sahnelenmiyor. Oyunun baş aktörlerinden Tamer Levent  bir süredir sitemizde yazdığı yazılarla birçok önemli konuya değinirken sanat ortamında  yeni gündemler yaratıyor. Tamer Levent ile Küheylan’ın yaratılış sürecini ve oynanmama nedenlerini konuştuk. Yıllarca çok emek verdiği ve sanat dünyamızın önemli tartışma konusu ‘Sanata Evet’ projesi hakkında da sorular sorduk.

sbt-2
Sabit Doğan

Tamer Levent: Küheylan çok iddialı ve önemli bir oyundu. Ondan önce, Zeliha Berksoy’un sahneye koyduğu  Kurtuluş Savaşı Destanı’nı oynuyorduk iki yıldır.. Bir süre   oyun yapmamayı düşünüyordum….

Neden?

Tamer Levent: Çünkü hem oyun, hem üniversitede hocalık, hem dizi ve filim bir arada olunca  yetişmek zor oluyor. Ama Küheylan’ın yapımcı ve yönetmeni “Bu bir proje ve senin oynaman önemli” dediler. Yönetmenimiz Uygar Özçelik ve yapımcımız Mahmut, ben oynamazsam projeyi gelecek yıla erteleyeceklerini söylediler. Büyük bir prodüksiyon yapacaklarını söylediler. Ben de o sıralarda baskısı yapılan “Ben ki Abdülcanbaz” isimli oyunumun önsözünde  neden büyük prodüksiyonlar yapılması gerektiğini anlatmıştım. Ben oynamayayım ama size başka birilerini önereyim  dedim. Onu da kabul etmediler; “biz bekleriz” dediler. Ben de onların bu tutumlarını gerçekten, tiyatro adına, çok önemli ve değerli buldum. Oyunun sırf benim yüzümden bir sezon ertelenmemesi için, bütün sıkışıklığıma rağmen oynamayı kabul ettim.

Prova dönemi nasıl geçti?

Tamer Levent: Prova dönemi ve saatler konusunda biraz zorlandım. Çünkü bu doluluk nedeni ile benim biraz düzensiz bir prova dönemim oldu. Ancak  boş olduğum zamanlarda prova yapabildim. Ama kendimce hazırlanıp provaya hazır gitmeye çalıştım. Ekipten daha az prova yaptım ama tüm ekip bana destek oldu. Bu arada çekimler yapıldı, Dysart’ın açılışta kendisini anlattığı uzun monologlarında arkaya bu görüntüler yerleştirildi. 3D sistemini  gerçekten büyük bir özenle çok güzel kullandılar..   Almanya’dan  özel perde getirtildi. Önde ahşap at figürü yapıldı ve üstüne 3D görüntüsü giydirildi. Gördüğünüz at sanki sahnede koşuyor gibiydi. Bu görsel başarı oyunun anlamına çok hizmet etti, tabi bunların birbirleriyle uyumunu sağlayan yönetmenlik  çok önemliydi. O da çok başarılıydı. Uygar, beni oynamaya ikna ederken yorumundan da söz etmişti.

Daha önce izlediğimiz Küheylan sahnelemelerinde doktor daha geri planda idi. Bu kez en az Alan kadar sahnede aktif bir rolü var…

Tamer Levent: Yönetmen Uygar Özçelik : Dr. Dysart’ın olayın akışını belirleyen kişi olarak düşündüğünü söyledi. Ama bundan önce izlediğim Küheylan’larda Dr. Dysart’ın ne dediğini hiç önemsemiyorduk. Diğer taraftan sadece Alan Strang, yani bizde Yağızcan Konyalı’nın  başarıyla oynadığı rol ön plana çıkıyor, sadece o akılda kalıyordu.. Ama ikisinin de toplumla hesaplaşmaları,  anne  ve baba ile konuşmaları çok önemli bence. Her döneme hitap ediyor. Çocuk üzerine din kültürünün baskısı,  farklı korkularının bu baskı ile çocukta yoğunlaşması. Bunlar hem insani hem de kültürel sorunu  göz önüne seriyor. Şu anda dünyada normal insandan daha çok travmatik insan olduğunu düşünüyorum. Ama biz onu fark etmiyoruz. Herkes ruh halinden şikayetçi, yaşananlardan şikayetçi. Londra’da yaşayan da, öyle Türkiye’de yaşayanda Yakın Doğu da yaşayanlar daha kötü.  Oysa Küheylan’da Yönetmen Uygar Özçelik   reji  olarak çok güzel bir şey yapmış. Eleştirmenlerin söylediği gibi bu oyunda Dysart rolü anlaşılıyor. Hikaye’yi Dysart anlatıyor çünkü . Bütün açmazları o çözüyor. Eleştirmenlerin ve arkadaşlarımızın bunu söylemesi beni oyun adına sevindirmişti,çünkü  ben, inanki dışarıdan böyle göründüğünü bilmiyordum. Eski den oynandığı gibi algılanır diye endişeleniyordum.

tamer-khyla

Oyunun ortaya çıkışında sizin özel bir çabanız,  bir etkiniz oldu mu?

Ben şunu yaptım:  Dysart’ın laflarını durumlaştırdım. Oyunculuk dersi verirken de durum üzerinde gidiyorum. Dram kelimesi bizde acıklı sayılır. Halbuki dram durum demek. Dramaturgi ya da durumoloji diyorum ben.

Nasıl bir oyunculuk tekniği kullandınızda Dysart karakteri bu kadar ön plana çıktı?

Tamer Levent: Benim oyunculuk tekniğimde sırlarımdan birisi budur. Tabiki birçok oyunculuk sırlarım var. Bir çoğunu derslerimde öğrencilerimle paylaşıyorum. Durumu anlarım. Ezber yapmam. Ezber kendiliğinden olur. Durumu anladığım zaman durumun mantığını kurarım. Kendi yaşamımızdan belleğimdeki bilgiler ve gözlemlerimle karşılaştırırım. Bu anlamda belleğimde hiç bir veri yoksa,onu araştırırım, varsa onu yeni bilgi ile beslerim. Durumun mantığını kurduğum zaman o ezber yapacağımız laflar o durumun lafları olduğu için kendiliğinden gelir. Durumun aktörlerinin, o durum içinde bulunma nedenleri ve duruma etkilerini düşünürüm. Tanıdığım durumlar ve insanlarla karşılaştırım. İzleyicinin bizimle iletişim ve empati kurarbileceği bir karakter yaratmaya çalışırım. Bu sırada duruma uygun ezber yapabilmek için doğaçlama konuşurum. Ama durum yaşamaya başladıkça ezber kendiliğinden oturur. Arada birkaç kelime hatası yapsan bile, sonra onları düzeltirsin. Sahnede bir kenarda pasif de  oturmadım. Çünkü hep olayın içindeydim, olayı kurguluyor sonra da Alan’ın anlattığını dikkatle dinliyor, sonra da  izleyiciye kendi düşüncemi söylüyordum. Çocukla benim durum ilişkilerimiz böyle ortaya çıktı. Dysart’ın sorunları ustalıkla  yönlendirmesi, rol oynama yöntemi ile çocuğa kendini anlattırması  tipik psiko drama  örnekleriydi… Ben de Türkiye’de drama kavramının doğru anlaşılması ve yaratıcı drama konularında çok çalışma yapmış biri olarak bundan keyif aldım. Annesinin Alan’ı yanlış yönlendirmesi babanın onlara uzak durması…bütün bunlar ve diğer çelişkiler, problemler, Alan’ın onları rol oynayarak anlatması sonucunda   ortaya çıkıyor.

Her şey gerçekten çok iyi olmasına rağmen oyun neden oynanmadı?

Tamer Levent: Yapımcı çok masraf etti.. Sonrasında da   şunu öğrendim ki; yapımcı her oyun için on bin TL masraf ediyormuş. Her oyunda gişe gelirinin on bin TL’yi aşmış olması gerekiyor. Oyun izleyici ile düzenli buluşabilseydi bu harcama sorun olmayabilirdi. Ama terör buna izin vermedi. Yapımcı oyunu Zorlu’da oynatmak istiyordu, ama Zorlu’nun programı doluydu. Trump Towers’da oynuyorduk.  . Zor  günlerdi,  bombalar patlarken Trump Towers’da  bir hedef haline gelmişti. Kapılarını kapadılar. Birkaç sefer oyun iptal edildi. Bir iki defa kendi güvenliği kapattı kapıları. Dolayısıyla bu oyun geçen yıl on beş temsil yapması gerekirken dört temsil yaptı. Böylece planlanandan daha az bir gelir elde etti. Sezona  girecek dedik ama  On Beş Temmuz olayları patlak verdi. Şu, bu derken yapımcı arkadaşımız,  ben ailemi ve çocuklarımı alıp daha emin bir  ülkede yaşayacağım,  dedi ve Türkiye’yi terk etti.

Oyunu tamamen mı bıraktı? Birilerine devretmedi mi? onca emek… perdeler …. 3D sistemi … vs.

Tamer levent:Perde kaldı tabi ki. Malzeme de  kaldı. Oyuncular zaten hazırdı.  Yönetmen de uğraştı, ama sonuçta yapımı  finanse edecek birisini bulamadı.

     Yine de işi takip edecek bir yapımcı lazım.

Tamer Levent: Maliyet vs. derken olmadı. Gerçi oyun çok az duyuldu. Çok büyük bir tantanası olmadı. Bir kaç yerde duyuldu. Bombalı olaylarla rekabet halinde idi neredeyse. İnsanlar, bugün oyun mu oynanır, demeye başladı. Ama buna rağmen ilk temsilde izleyen eleştirmenler çok güzel yazılar yazdılar. O şartlarda yine de 600 kişilik salonda dört temsil dolu oynadık.  Zorlu’nun sahnesi daha iyiydi. Orada  oynasaydık daha güvenli bir yer olduğundan oyun belki daha çok izlenirdi. Belki  kendi kendini döndürür hale gelir, bu yıl da oynardı. İnsanların en çok tiyatro izlemeye ihtiyaç duydukları bir dönemde yaşıyoruz. Artık televizyon izlemek yoruyor insanı. Artık toplumun farklı kesimlerinin de tiyatroya ilgisi var. ve seyirci sayısı artıyor.
Daha  önce bu oyunda parlamış olan oyuncuların sonra tiyatroyu bırakıp televizyon sektörüne geçmeleri tiyatro açısından bir kazanç mıdır?  bir kayıp mıdır?

Tamer Levent: Türkiye’de oyunculuk mesleği, kendi kültürünü oluşturarak geç gelişti diyebiliriz. Önceleri Tüm Türkiye’de bir tek oyunculuk okulu vardı. Ankara Devlet Konservatuvarı. İstanbul’da İstanbul Belediyesine bağlı tmr-foto Belediye Konservatuvarı vardı. Jön kadın ve erkek, sinema oyuncularının hemen hepsi Ses dergisinin açtığı  fotoğraf yarışmalarından gelmeydi. Yan karakterler ise sanki önemsiz gibiydi. Çünkü filmi jön kadın ve jön erkek kurtarır anlayışı hakimdi. dönemde  dünya sinemasında  yan karakterleri çok önemli oyuncular oynardı. Biz de  oyunculuk eğitimi almış deneyimli tiyatrocular ticari sinema yapmaktan kaçındılar. Zaten sayıları da azdı. Ama şimdi ülkede pek çok konservatuvar açıldı,. O zamanlar da sinemaya geçen tiyatro oyuncuları tabii ki sinema için kazançtı. Oyuncu hem sinemada hem tiyatro da oynuyorsa, bunun tiyatroya da olumlu etkileri olabiliyordu. Ama bu gün bence bu artık şart değil. Yani oyunda ünlü oyuncu varsa tiyatro tutar görüşü her zaman doğru çıkmıyor. Oyun metni iyiyse, kadro başarılı kurulmuş ve birbiri ile uyumlu ise, yönetmen başarılı ise, oyun da başarılı oluyor. Sadece ünlü oyunculara güvenilerek yapılan oyunların başarılı olmadığı da oluyor. Devlet Tiyatroları bu anlamda kurumsal tiyatro örneğidir. Örneğin, Ankara’da tiyatro geleneği müthiş disiplinlidir. İstanbul’da biraz ticari bir hava var. O nedenle  haftada bir gece perde açan  bir tiyatro kendisini çok profesyonel çalışan  tiyatro olarak ilan edebiliyor. Halbuki,  tiyatro dedin mi haftada altı gün oynayacak en az sekiz temsil yapacaktır. Mesela  AST (Ankara Sanat Tiyatrosu)  zamanında akşam altıda matine  yapıp, ondan sonra gece 20:30’da da bir suare yapardı. Hafta da  on iki temsil falan yaparlardı.  İstanbul da kurumsal tiyatrolar hariç, bir çok tiyatroda oyunlar  haftada bir temsil oynuyor,  Bazen on beş günde bir temsil oynuyor. Buna da  tiyatro deniliyor, diğerlerine de. Peki bu ülke de gelişmiş bir tiyatro kültürü var mı ? İzleyici kendini geliştirmek ve farkındalığını arttırmak için hem de eğlenmek için düzenli tiyatroya gidiyor mu ? Gidiyorsa bu ülkenin genelinde kaç kişidir ? İstanbul da oyunculuk sanki onu yapan insanların işi ,hobisi gibi yapılıyor ben bunu biraz  yadırgıyorum…

Neden?

Tamer levent: Prova düzenini yadırgıyorum. Oyuncular provaya disiplinli gelmiyor. Özel tiyatrolarda provada para ödenmiyor… Oyun çıktıktan sonra biraz  biraz veriliyor. O da  bazen veriliyor bazen verilmiyor. Kurumsal tiyatroda  tek işiniz tiyatro. Ama orada verilen maaşlarda üzücü şekilde çok düşük. ama, Tiyatro, bir  sevgi ve bağlılık işi. Ben kendimden örnek erecek olursam, Ankara’da   bir yandan 81 sayfalık metni ezberler, bir yandan  da, pazar, pazartesi günleri de İstanbul’a gelip ‘Mutlu Yıllar’ı oynardım.  Salı gecesi de Ankara’da  Galileo’yu oynardım. Bu sırada ‘Mutlu Yıllar’ın replikleri geçerdi aklımdan. Bu bir mesleğe duyulan tutkunun gözle görülür halidir. İstanbul’da pek çok özel tiyatro da oyunların haftada bir gün oynanmasını da yadırgıyorum. Bu sahne bulamamaktan, oyuncuların zamanlarını ayarlayamamaktan, izleyici ile buluşamamaktan kaynaklanan bir sorun olabilir. Ama tiyatro kültürünün insan yaşamındaki öneminin anlaşılması için yeterli değil. Tiyatrocular için hiç değil.

Neden ? Haftada bir günü veriyorsunuz diğerinde bütün bir haftanız gidiyor?

Tamer Levent: Çünkü oyun  pekişiyor. İlk  30 temsil oyunun oturma süresidir. İstanbul’da gala ve prömiyer aynı gibi oluyor. Bu yüzden eskiden galaları otuz temsilden sonra yapılırdı. Biliyorsun ki kafanda uygulanması gereken bir sürü şey var.  onları uygulayamadan gala yapıyorsun. Galayı prömiyerle birlikte yapıyorsun canın sıkılıyor. …..

Futbol gibi mi? Oyuncu kondisyonundan mı düşüyor? O süreçte

Tamer Levent: İlk temsilden sonra ikinci temsilin oynanacağı süre zor geçiyor.  Bugün  oyun mu vardı, ne zaman oynayacağız diye korku ile kalkıyorsun? En sonunda yabancılaşma dönemi yaşıyorsun. Bir  hafta daha var diyorsun. İkinci haftaya giriyorsun bekleme süreci devam ederken başka işlerin araya giriyor. İkinci   hafta geldiğinde eyvah oyun yaklaştı telaşı başlıyor. Hafta  arası buluşup bir prova yapsaydık diyorsun ama  çoğumuzun buna  vakti yok. Yönetmen arıyor ne zaman prova yapalım diye soruyor?

Siz ne diyorsunuz?

Tamer Levent:Oyundan  birkaç saat önce gelir bir prova yaparız diyorum. Oysa oyundan bir gün önce gelip prova yapmak gerekiyor. Ama Ankara’da böyle bir sorun yok. Mesela Galileo gibi iki sezon oynadıysan sorun olmuyor. Yaz  tatiline girdik ben dönüşte ezber provası bile  almadım. Çünkü gitmeden  altmış temsil  sürekli  oynamışız. Oyun beynimize yerleşmiş. Öyle yerleşmiş ki… Galileo’ yu bu gün bile bir haftalık prova ile yeniden hatırlayıp oynayabilirim

Şimdi öyle anlaşılıyor ki ‘Küheylan’ oynanmayacak. Peki sizin başka oyununuz başka bir projeniz var mı?

Tamer Levent: Elbette bir sürü  şey var.   Ama korkuyorum şimdi. Mesela  tiyatro ile televizyon dizisini aynı sezonda  yapmamam gerektiğini düşünüyordum. Bu sezon Cesur ve Güzel dizisinde  rol aldım. Diğer sezonlarda da dizim vardı ve hep oyunum olmuştu ama bu yıl henüz göze alamadım. Layıkıyla çalışabilecek vakit olmayacağından korkuyorum.

 

tamerlvntHem Tiyatro  hem dizi bir arada  gidebilir ama….

Tamer Levent: Bununla ilgili bir anımı paylaşayım: Tiyatro 2000’de Zeliha Berksoy’un yönettiği  Kurtuluş Savaşı Destanı’nı oynuyoruz. Caddebostan Kültür Merkezi’nde oyunumuz var. Ben de kısıtlı zaman paniği ile  Vapura  bindim gidiyorum… Sonra bir baktım Ada vapuruna binmişim. Bu arada vapur Ada’ya varmak üzereydi.  Can  havli ile, deniz taksi ile, oyuna beş dakika kala yetişebildim ancak. O süreçte neredeyse kalpten gidecektim. Sıradan bir insan bunu anlayamaz, bu kalp çarpıntısını. Oyun benim yüzümden iptal edilecekti. Bunun  sorumluğunu alamazdım. Bu heyecanı yaşamayan bilemez.

Şimdilerde Herkes çok kolay iptal ettik, erteledik duyurusu yapabiliyor.

Tamer Levent:Bunu duyduğum zaman benim metabolizmam altüst oluyor. Çünkü bizim dönemde bir oyun ne olursa olsun oynanmalıydı. Bizim aldığımız terbiye böyleydi. O zaman demek ki tiyatro Türkiye’de rutin olarak yapılma kültürünü yaygın bir kültür olarak geliştirememiştir. Devlet Tiyatroları’nın her gece oyun oynandığını çok iyi biliyor İstanbul’daki seyirci. Yas ve acı dönemlerinde de ilk iptal edilen tiyatro oyunları oluyor. Sanki yas a aykırı bir eğlence imiş gibi. Oysa, yas nedeni olan olaylara karşı sanat merkezlerinde buluşmak, hatta topluca saygı duruşu yapmak, oyunların iptalinden çok daha etkili bir toplumsal dayanışma yaratır. Bu tutumlar da tiyatro ve sanat kültürünün eksikliğinin göstergesi. Bazen de sahnelenmiş oyunlar, siyasiler tarafından engellenmek istenir;

Önemli olan; yönetimin oyununa sahip çıkması. Bir çok kişi oyunun nasıl olduğunu,  oyunu hakkında  kimin ne düşündüğünü, sorma gereksinimi bile duymuyor. Siz ne düşünüyorsunuz?

Tamer Levent: Siyasiler oynanan oyunu bilmeden kendilerine gelen dedikodular ile oyunu kaldırma teşebbüsünde bulunabiliyorlar. İdareye  sormuyorlar. Oyunun  oynanmasında tiyatro yöneticilerine güvenmiyorlar. Dünya telif hakları kanunları ya da özerk tiyatro kültürünü istismar edebileceklerini zannedebiliyorlar.

 

Gelelim ‘Sanata Evet’ projesine…  Siz yıllar boyunca bu projenin  gelişmesi için çok çaba sarf ettiniz. Yazılar yazıp konuşmalar yaptınız. Nedir bu proje, ilk adımları nasıl atıldı, nasıl gelişti. Geleceğe yönelik projeler neler?

Tamer Levent: ‘Sanata Evet’i ilk kez 1982 de  TOBAV’ın antetli kağıdına yazdığımı hatırlıyorum. O zaman Orta Doğu’da savaş vardı,  hani o petrole bulanmış karabatakların fotoğraflarının yayınlandığı dönem… savaşların televizyonda naklen verildiği günler. Herkes gibi bende Körfez Savaşı’nı  kendime dert etmiştim. O sırada  Antalya’ya konferans vermeye gidiyordum. Antalya Ticaret Odası’na gittim. Bunları  yolda düşündüm, ama içim rahat değildi. Konuşurken “savaşa hayır” dedim sonra da durdum “Sanata Evet” dedim. Bunu dediğimde  salonda bir alkış koptu. Çok dolaştım dünyada  Müslüman toplumlar  sanat kültürü ile kalkınma  kavramını çözememişler. Sanat konusunda herkes farklı bir şey konuşuyor.  Biz de tanımlar konusunda eksik ve yetersiz, pratik ve izlenimci yaşayan bir toplumuz. Kültür edinmek, bilgi sahibi olmak gereksiz vakit kaybı gibi görülüyor. Oysa dünya içinde yaşanılan kriz döneminden bir gün çıkarsa gündeme gelecek ilk konu  yaşamın sanatsallaşması olacaktır. Bu yine bizim pratik olarak anladığımız sanat kavramından farklı bir felsefe olacaktır.

Tamer Levent “Karnı doyduğu için mi ateşi buldu? Kendi karnını doyururken ateşi bulduğu için mi?”

Bizde hep sanata bir ürün olarak bakıldı değil mi? Hep sanat karın doyurmaz. Önce karnımız doysun ondan sonra sanatla ilgileniriz denildi. Halbuki sanata gereken önem  verilse; Hayatı da güzelleştirir yaşamı da kolaylaştırmış olursunuz.

Tamer Levent:İnsanın ateşi bulmasını düşünün:  Ateşi bulmadan önce Çiğ et yiyen insan ateşte pişen eti keşfedince pişmiş etin daha lezzetli olduğunu düşündü ve sonra kendisi eti pişirmek için ateşi kullanmaya başladı. Yani deneyimini aktararak geliştirdi. Karnı doyduğu için mi ateşi buldu? Kendi karnını doyururken ateşi bulduğu için mi? Ya da pişmiş etin  daha lezzetli olduğunu keşif mi etti. O zaman ateşi bir yangından öğrenip kendi istediği zaman yakmayı, istediği zaman söndürmeyi keşfetti. Ateşi kendim yapacağım kararını vermesi sanattır. Bataklığı kurutması yaratıcı bir buluştur. Daha sonra aktarılmış bilgi haline gelen bu buluşlar bilimi oluşturdu. Buluş sanattır. Bilim buluşun herkes tarafından bilinmesini sağlayan gelişme ve paylaşma. Bilimin keşif kısmında sanat vardır. Çünkü artık herkesin bildiği gibi, insan beyninin sağ lopu sanatsal, sol lopu analitik düşünme loplarıdır. O halde, sanat her  insanın  doğasının organik yapısında vardır. San’a Arapça, yapmak demektir. Sanat bir işi özenle yapabilmektir. değil yani! Umberto Eco, zanaat ile sanatın ‘yapmak’  ‘beceri’ anlamında  eşdeğer olduğunu savunuyor. Sanatı bu anlamları ve felsefesi ile   anlamamız gerekiyor. O zaman, çevrecilik, yaşama biçimi, insanın yaşama kalitesi bunların hepsi insanın sanat  özelliği ile ve  özenle yapılması gereken işler. Sanat; yaşama sanatı, siyaset sanatı, yemek pişirme sanatı, düşünme sanatı, konuşma sanatı, dinleme sanatı, anlama sanatı… İnsan yaşamında şu iş “özensiz” yapılmalı diyebileceğimiz bir durum ya da eylem söz konusu mudur? İçinde bulunduğumuz bu insanlık dışı dönemlerin sanat ile ölçülmesi mümkün müdür ? Çaresizlik sanat ile örtüşür mü ?  SANATA EVET içinde bulunduğumuz milenyum insanın yaşama biçimi arayışıdır. Beş duyusu olan insanın beş duyu ile beslediği altıncı duyu doğrudan sanatın kendisidir.

tamer-levent-sabit-dogan
Tamer Levent-Sabit Doğan

Sanat teori ve pratiğin birlikte kullanılmasıdır. Hayattaki sanat kavramını bulmak,  tek başına altı ana sanat dalı olarak ele almaktan ibaret olmamalıdır. Sıradan insanı aşağılamak için bir ayrıcalık olmamalıdır, sanat! Çağımız, insana kendisinde bulunan sanat organik yapısını keşfettirecek kültürü yaratma çağı olmalıdır! İnsanın bu kavramı kendi gelişimi için kullandığı ve özelliklerini geliştirdiği bir yönelim teması olarak görmesi ve anlaması için ortaklaşa çaba sarf edilmelidir. Sanat eseri yaratıcısı olmak, kendini başkalarından farklı görmenin dayanılmaz hafifliği  demek değil, sanatı  hayatımıza katmak için insanlarla buluşmak olarak anlaşılmalıdır. Sanata Evet  bu düşüncenin tematik sözü, sloganıdır. Sanata Evet’i yaşam biçimi olarak benimseyen kişi nerede ne yapacağını, insanlık için en doğru olanın ne olacağını de anlayabilen ve fark edebilen bir vizyona sahip olur. Ne yapacağını bilerek yapan insan olur, ortak akıl konusunda doğru gelişmelere sebep olmayı da vizyonu gereği, misyon olarak görür.

 

Bir Cevap Yazın

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.